Bij NV schade zijn we geïnteresseerd naar de verhalen van onze klanten. Mensen die in aanraking zijn gekomen met arbeidsongeschiktheid maken veel mee. Dit kunnen mooie, maar ook vervelende ervaringen zijn. Deze verhalen worden het beste verteld door de mensen die ze persoonlijk hebben meegemaakt. En juist daarom laten wij die mensen aan het woord.

We spraken met Atte (50). Tot 2014 zat hij, zoals hij zelf uitlegt, in de silo- en tankbouw in de wereld van het polyester. Lichamelijk zwaar werk, waardoor hij uiteindelijk een nekhernia, en later een incomplete dwarslaesie, opliep. Na jaren van ziekte heeft het UWV hem afgekeurd en kon hij het werk wat hij altijd had gedaan niet meer doen.

“Ik heb door mijn aandoening veel krachtverlies en ik leef altijd met pijn. Natuurlijk slik ik wel medicatie hiertegen. Dat zwakt het wel af, maar ook dan heb ik altijd pijn.”

Atte vertelt dat hij in de eerste twee jaar geprobeerd heeft om zijn oude werk rustig op te bouwen, maar dit ging simpelweg niet. Veel langer dan een paar uurtjes achter elkaar bleek niet mogelijk. Dit was voor hem een ontzettend moeilijke periode. In het begin was er veel begrip voor zijn situatie, maar naarmate zijn ziekte langer duurde kreeg Atte het gevoel dat dit steeds minder werd. Hij voelde zich niet meer zo gewenst.

“Op een gegeven moment kwam ik soms naar de zaak, maar bekruipt je het gevoel dat je er niet meer bijhoort, terwijl je er jaren hebt gewerkt. Je loopt die hele periode met dat vervelende gevoel rond. Dat vond ik erg confronterend. Ik kwam een keer op een beurs voor werkzoekenden en daar werd tegen mij gezegd: “wie neemt jou nu nog aan?” Dat soort opmerkingen, dat is nooit leuk om te horen.”

Maar ook in de privésferen reageerde niet iedereen altijd even begripvol op het verhaal van Atte. Zijn incomplete dwarslaesie is aan zijn uiterlijk niet direct te zien, waardoor mensen er te snel vanuit gaan dat hij gewoon kan werken. Als hij vertelt dat hij ook privé mensen kwijt is geraakt door zijn aandoening, blijft het even stil, waarna hij vervolgt.

“Dat is best heftig geweest. Als je soms een blokje gaat lopen krijg je zelfs de opmerking: “je kan toch lopen, dan kan je ook werken”. Dat is het beeld wat mensen hebben.”

Uiteindelijk kwam hij bij het UWV en NV schade terecht. Zoals velen wist hij eigenlijk niet hoe zijn WIA-werknemersverzekering precies werkt en wat hij op dat moment moest doen. Atte legt uit dat hij niets dan positieve verhalen heeft over het UWV. Hij beseft zich dat veel mensen over het UWV klagen, maar dat beeld deelt hij absoluut niet. Op een gegeven moment kwam vanuit NV schade de vraag of hij interesse had in een re-integratietraject…

“Ik kan niet thuiszitten, dus ik wilde weer aan de slag. De grote motivatie om weer iets te gaan doen, waren de sociale contacten die ik erg miste. Natuurlijk heeft het financieel veel impact, maar er is meer dan dat. Werken loont altijd; sociaal én financieel. Daarom wil ik blijven werken. Het is mooi dat je NV schade achter de hand hebt als dat echt niet meer kan, maar zelfs met zo’n financieel vangnet probeer je toch weer werk te vinden.”

Het re-integratietraject zorgde ervoor dat Atte een nieuwe uitdaging vond: een opleiding in combinatie met werk bij een nieuwe werkgever die rekening houdt met zijn fysieke situatie. Door de combinatie van werk en school kan hij beter zijn rustmomenten plannen, door bijvoorbeeld een dag thuis te studeren. Wanneer Atte hierover vertelt, is de hervonden energie in zijn stem te horen.

“Bij mijn huidige werkgever kan ik om de vijf kwartier tien minuten pauze houden. En een keer per dag een half uur. Hierdoor kan ik de werkdag volhouden. Natuurlijk is het lichter werk dan ik hiervoor deed, maar ik heb die rustmomenten echt nodig. Het is fijn om weer aan het werk te zijn met collega’s. Een geintje tussendoor, maar ook serieuze gesprekken, dat heb ik wel gemist toen ik thuis zat.”

Trots vertelt Atte dat de opleiding tot mechanische operator die hij naast z’n nieuwe werk volgt bijna is afgerond. Dan gaat hij samen met z’n werkgever kijken of het erin zit dat hij zijn huidige functie kan blijven doen. Maar zelfs als dat niet het geval is, heeft hij met weer twee jaar nieuwe werkervaring en een afgeronde opleiding op zak genoeg perspectieven. De enige conclusie is dat het leven Atte, ondanks zijn aandoening, weer toelacht.

“Ik ben goed geholpen door alle instanties en, hoewel ik het echt niet altijd zag zitten, heb ik nu weer energie en perspectief voor de toekomst. Ik kan iedereen die in een soortgelijke situatie zit het aanraden: zoek werk dat bij je klachten past en pak echt je rust als je dat nodig hebt. Je moet niet meer over je grens heengaan. Als je daar naar gaat leven, dan komt alles goed.”